เขียนแข่งกับความโง่

ใจจริงแล้ว ผมไม่อยากเขียนบล็อกเลย (แต่จรืงๆเคยเขียนไดอารีไว้อ่านเอง) แต่อย่างที่เคยบอกไปแล้วในบทความแรกว่า เรื่องเซน มีคนเขียนไว้น้อยมาก หรือในเมืองไทยแทบจะไม่มีคนรู้จักเลยก็ว่าได้ พอพูดถึง Zen คนอาจคิดไปถึง การไม่จ่ายตัง หรือไม่ก็ร้านอาหารญี่ปุ่น
ผมเลยต้องเขียน
เพื่อแข่งกับความไม่รู้ หรือความโง่ ของชาวโลกมนุษย์
คนที่รู้เรื่องของ ธรรม ย่อมอยู่อย่าง สบายตัว เบาตัว
แต่คนที่ไม่รู้ อีกมากมาย พวกเขาแบกอะไรไว้บ้าง บนบ่า บนสมอง
คนรู้เรื่องของ ธรรม ในแบบเถรวาทนั้น มีมากแล้ว บาลีต่างๆก็มีมากมาย
แต่เรื่องของ Zen .... ยิ่งพูด ยิ่งผิด ยิ่งสอน ยิ่งผิด ยิ่งเขียน ยิ่งผิด
แต่ถ้าไม่พูด ไม่เขียน ไม่สอน คนก็ไม่มีทางรู้เลย
ผมเลยต้องเขียนๆๆๆ
พอเขียนไปเรื่อยๆ ก็เกิดความสนุกขึ้นมาบ้าง เลยเป็น Hobby ไปเลย
วันหนึ่ง อาจรวมเล่ม พิมพ์แข่งกับ วินทร์ เลียววาริณ บ้างก็ได้ ฮ่าๆๆ
เมื่อผมเขียน.... ผมได้รับความสุข
เมื่อคุณอ่าน..... สุขหรือไม่สุข เรื่องของคุณ
แต่ถ้าสุขบ้าง ผมก็ดีใจ
แต่ไม่มีทาง ที่ผมจะหยุดเขียน.... ยกเว้นหยุดลมหายใจนั่นล่ะ