บล็อก ที่ห่างหาย

ห่างหายจากการเขียน Blog ไปนานมาก เนื่องจากว่า "หมดเรื่องเขียน" และต้องการให้เวลากับตัวเอง ในการ เรียนรู้ สิ่งต่างๆ และ ย่อย ประสบการณ์ ให้ลึกซึ้งและแหลมคม มากกว่าเดิม จนได่มี ผู้อ่าน Blog ของผมคนหนึ่ง ซึ่งบอกว่า ผมไม่ได้เขียนบล็อกแล้วเหรอ เธอชอบอ่านบล็อกของผม (ไม่รู้จริงป่าวนะครับ) จึงเกิดเสียงสะท้อนภายในใจ ให้ต้องกลับมาเขียนอีกครั้ง.... ตั้งแต่โพสต์ที่แล้ว ที่เกี่ยวกับ พุทธ และ เซ็น ก็เป็นเวลาเกือบปี ที่ผมหยุดการเขียนบล็อก และกระแสน้ำท่วมอันเชี่ยวกรากของกรุงเทพ ก็ได้พัดหัวใจของผมกระเจิดกระเจิงไปไกล พร้อมกับให้แง่คิดกับผมว่า ความทุกข์ นั้น ทุกข์ จริงๆ เราจะรอช้าอีกไม่ได้แล้ว หลังจากนั้นผมเร่งค้นคว้าตามห้องสมุดต่างๆ จนมาพบกับหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นหนังสือ ธรรมะ ของหลวงพ่อ ทูล ขิปปัญโญ หนังสือเล่มนั้น ได้เติมพลังใจให้กับผมอย่างแรง ในการที่จะตั้งใจ ปฏิบัติธรรม และท่านบอกกับหัวใจของผมว่า "การปฏิบัติธรรม สามารถทำได้ทุกเวลา ทุกที่ ทุกสถานการณ์ สถานที่ที่ดีที่สุดในการปฏิบัติธรรม ก็คือ หัวใจ ของเราเอง" ผมรีบเร่งต่อสู้กับความทุกข์ในหัวใจ ที่ยังแปดเปื้อนด้วยกลิ่นคาวดินแดงแห่งมหาอุทก ตั้งแต่ต้นปี ด้วยจิตสงบ มีความหวัง และปีติ โดยการ นั่งสมาธิ ในเวลาว่าง และให้เวลากับการนั่งสมาธิเพิ่มมากขึ้น แน่นอนว่า ความเพียร ย่อมให้ผลแก่ผู้มีความเพียร ผมมีความเข้าใจใน ทุกข์ และสิ่งต่างๆเพิ่มมากขึ้น และเริ่มสัมผัส ความสงบ ได้มากขึ้น... บางครั้ง คนเราก็ต้องได้รักการ "เขย่า" จากความทุกข์ จึงจะได้ สัมผัส กับ ธรรม... ณ ตอนนี้ ผมพร้อมกับ หายนะ ได้มากขึ้น คนส่วนใหญ่ ไม่อยากพบกับ หายนะ พยายามวิ่งหนี ความทุกข์ ความตาย แต่จริงๆแล้ว เราหนีพ้นละหรือ ? ทางที่ดี เตรียมตัวเอง เพื่อพร้อมยอมรับกับมันได้ จะไม่ดีกว่าหรือ... จิต ของเรานี่แหละ ที่สร้างทุกข์ และ สุข ได้ทุกประการ .... ผมไม่แน่ใจว่า บทความนี้ จะมีคุณค่าหรือไม่ และผมก็มีความเป็น นักเขียน น้อยลง... คุณอาจไม่ได้อ่านบทความจากผมอีกก็ได้ เพราะ ความจริง มันไม่พูด, เมื่อพูดออกมา ความจริง ก็หายไป ผมไม่อยากทำลาย ความจริง (แต่ถ้าไม่พูด คุณก็อาจจะไม่พบกับความจริง หรือ ผมไม่ควรพูด???) ทางที่ดี คุณค้นหาความจริง ด้วยตนเอง จะดีกว่า (สันทิษฐิโก) ไม่จำเป็น ไม่ควรพูด แต่ถ้าไม่พูด ก็ไม่อาจพบ ความจริง... อนึ่ง ผมคิดว่า ผมมีความสุขกับการค้นพบ ความจริงแห่งธรรม ในทุกๆวันครับ "มีความสุข" ทุกคนนะครับ :-)