ผมเป็นคนหนึ่งที่สงสัยเหลือเกินว่า เรามีชีวิตอยู่กันเพื่ออะไร ดูเหมือนว่าเรามีความเป็นตัวตนอันยิ่งใหญ่ ในจักรวาลอันมหาศาล แต่ในขณะเดียวกัน เราก็เล็กกะจิดริด หากเทียบกับจักรวาล เหตุใดเราจึงมีความสุข รับรู้อารมณ์ได้ ตอนที่เราฟังเพลง เหตุใดเราจึงรู้จักกับความรัก และได้รับพลังงานจากความรัก หรือเหตุใดเราจึงรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน ยามทุกข์ยาก
เวลาบนโลก ดวงดาวใบนี้เพียง 70 ปีช่างสั้นนัก หากเทียบกับการคงอยู่ของธรรม
อัศจรรย์ เหลือเกิน.... การดำเนินของเวลา และสรรพสิ่ง
จงเปิดตาของท่านออก ความจริง ปรากฏอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น