ได้อ่านนวนิยายเรื่องใหม่ของ Dan Brown เรื่อง "The Lost Symbol" จบลงแล้ว เลยอยากจะชวนเพื่อนๆพูดคุยถึงเรื่องนวนิยายเรื่องนี้ครับ
สำหรับผม ขอแสดงความคิดเห็นดังนี้นะครับ
ในแง่ของ ความมีคุณค่าเชิงวรรณกรรม ผมให้คะแนน 6 เต็ม 10 นะครับ หมายความว่า เรื่องนี้อ่านได้รอบเดียว อ่านอีกก็ไม่สนุก เนื่องจากว่าการแปลนั้น อาจไม่ได้เน้นที่ภาษา และผู้เขียนก็เน้นไปที่การเล่าเรื่องเสียมากกว่า โดยพยายามให้สนุก ราวกับกำลังดูหนังฮอลีวู๊ดอยู่กระนั้น.....
ที่ให้คะแนนมากหน่อยคือ ความน่าสนใจ ของเรื่องราวครับ ผมให้ 9 เต็ม 10 เลย ซึ่งเรื่องนี้เป็นจุดเด่นของ Brown อยู่แล้ว เช่นเรื่อง Davinci Code ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง..... ในเรื่องนี้ก็ได้นำประเด็นเรื่องของ "ความลี้ลับแห่งบรรพกาล" กับเรื่อง "วิทยาศาสตร์ทางจิต" มาเล่นได้อย่างน่าสนใจ
ข้อดีของหนังสือเล่มนี้คือ การนำเสนอความรู้ได้โดยไม่น่าเบื่อ เช่นเรื่องของ ฟรีเมสัน, ประวัติศาสตร์ของอเมริกา เราจะได้ความรู้อย่างเพลิดเพลินครับ นี่ก็เป็นจุดเด่นของ Brown ตั้งแต่ Davinci เช่นกัน
แต่จุดที่ประทับใจผม คงเป็นเรื่องของ วิทยาศาสตร์ทางจิตนั่นแหละครับ ซึ่งพูดถึงน้อยไปหน่อย ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่ เรื่องการถอดรหัส ค้นหาความลี้ลับของบรรพการซะมาก ซึ่งสำหรับผมแล้วมันดูติ๊งต๊องพอสมควร แต่เรื่อง Davinci นั้นโอเคครับ แต่เรื่องนี้รู้สึกว่าจะหากินกับของเก่ามากไปหน่อย
อย่างไรก็ตาม นวนิยายที่อยู่ในใจของผมนั้น มีค่อนข้างน้อยครับ ได้แก่ สิทธารถะ, คำพิพากษา, ..... นึกไม่ออกละครับ โดยเฉพาะสิทธารถะนั้น หยิบมาอ่านกี่รอบก็อ่านได้ ราวกับว่าถ้อยคำในทุกบรรทัดนั้น มีมนต์สะกดให้ต้องตา ตรึงใจ ผมอยู่อย่างแท้จริง ซึ่งผมได้เคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้แล้วในตอน "หนังสือที่เปลี่ยนชีวิตของผม" (http://zenready.blogspot.com/2010/06/blog-post.html)
สรุป ผมมองว่า คนฝรั่งนั้น ไม่ละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง เท่ากับคนทางเอเซีย แต่คนฝรั่ง มีการร่วมมือร่วมใจกันดี ดังที่ The Lost Symbol ได้บอกเป็น 'นัยยะ' ไว้ ได้แก่ การวางฐานรากของประเทศสหรัฐอเมริกา นั่นเอง......
